YEREVAN (Armenpress)—Microsoft Innovation Center Armenia, with three other similar Innovation Centers (MICs) from around the world, was selected out of over 140 MICs to launch a unique regional startup acceleration program for early stage startups which will connect entrepreneurs to resources and provide them support in validating their ideas, building viable solutions and exposing their products to global markets. Powered by Microsoft and VentureHive, the MIC Pre-Accelerator Program is the first one in Armenia and in the region where every good idea should have a shot at viability by having access to essential tools, resources, and expertise.

Startups are the cornerstone of innovative economy and job-creation. However entrepreneurship entails risks and uncertainties in building the next big thing like Google or Facebook with limited resources. Nurturing a brilliant idea into a successful business is all about the execution and having the necessary skills. Developing an effective business model, building a strong team and culture, software development, building intuitive design, pitching to investors are only some of these skills. Surrounded by experienced mentors, advisors and like-minded peers, and provided access to global resources and knowledge-drivers, early stage startups will master their skills and embrace success. This thriving and fast moving environment is what MIC Pre-Accelerator offers to the selected teams and startups.

The MIC Pre-Accelerator Program utilizes a 12 week intensive program which provides the selected teams with mentorship, business and technology trainings, as well as with an access to resources and support from the international community for transforming the idea and concept into a strong and marketable product. The program offers a top-notch curriculum of highly practical workshops and training sessions, and consistent mentoring from a vetted network of local and international entrepreneurs and experts. Participant teams and startups receive access to a collaborative working space and facilities in the MIC Armenia office. During the program the teams will gain extensive exposure to local and international investors to inject the initial seed funding into their startup. The program will culminate in the MIC DEMO WEEK in April 2015, where a global audience will witness the product demonstrations and startups will receive feedback from successful entrepreneurs and experts.

MIC Pre-Accelerator targets ambitious teams and early-stage startups and an ability to be coached and to take feedback for an ultimate goal of fast execution and product validation. The program gives the biggest importance to the founding team and their commitment to their startup. On top of that it is vital that the idea is an innovative and disruptive web or mobile solution which addresses a real need. Throughout the program the teams should commit over 40 hours per week to the program activities to cultivate their concept into a prototype or a minimum viable product.

Source: Asbarez.com

Δρ. Ε­λευ­θέ­ριος Π. Α­λε­ξά­κης
Eθνο­λό­γος-κοι­νω­νι­κός αν­θρω­πο­λό­γος
τ. Διευ­θυ­ντής Ε­ρευ­νών Α­κα­δη­μί­ας Α­θη­νών

«Οι νέοι χορεύουν γύρω ή πηδούν πάνω από τις πυρές. Ιδιαίτερα οι νεόνυμφες αλλά και οι άτεκνες συμμετέχουν σ’ αυτές τις τελετουργίες, ώστε να συλλάβουν και να τεκνοποιήσουν. Αν υπάρχουν νεογέννητα βρέφη κάτω του έτους τα περιφέρουν γύρω από την πυρά»

H σημασία της εστίας από άποψη πρακτική, τελετουργική και θρησκευτική έχει επισημανθεί στον Καύκασο από την προϊστορική περίοδο. Οι αρχαιολόγοι έχουν ανασκάψει εστίες σε οικίες που έχουν διάφορα σχήματα. Πολλές εστίες  βρίσκονται στο κέντρο του δωματίου κοντά στο  στύλο του σπιτιού. Συχνά είναι σταθερές στο έδαφος, ενώ άλλες φορές αυτές είναι πήλινες φορητές. Οι αρχαιολόγοι συνδέουν τις εστίες με την οικιακή λατρεία, και κάνουν υποθέσεις και για ενδεχόμενες ιρανικές επιδράσεις στη λατρεία του πυρός, όπως και του ηλίου. Μερικές εστίες βρίσκονται έξω από τις οικίες, ενώ υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτές χρησίμευαν και για θυσίες.
Στους Αρμενίους η εστία, η οποία ονομάζεται τονίρ, όπως και σε πολλούς άλλους γειτονικούς λαούς με μικροδιαφορές, μια πολύ αρχαία λέξη της ευρύτερης περιοχής καθώς τη συναντάμε σε κείμενα σφηνοειδούς γραφής, είναι το κύριο σύμβολο της οικογένειας. Συμβολίζει και τους προγόνους, οι οποίοι θεωρείται ότι συχνάζουν στο κέντρο του σπιτιού.

Το καλό φίδι

Θεωρείται ότι και το «φίδι προστάτης» του σπιτιού βρίσκεται συνήθως κοντά στην εστία. Πιστεύεται ότι το ιερό αυτό φίδι ή «φιδόσπιτο» (τανότζ) εξοντώνει τα ποντίκια που τρώνε το σιτάρι στις αποθήκες. Το φίδι αυτό που πρέπει να το σέβονται και να το τρέφουν με γάλα, λένε ακόμα ότι φέρνει στο σπίτι την ευτυχία και τον πλούτο, ενώ απεικονίζεται μερικές φορές στους στύλους και στις πόρτες. Άλλες φορές χαράσσουν  την εικόνα ενός φιδιού πάνω στην πέτρα της πλησιέστερης πηγής. Ακόμα και έγκυες γυναίκες φορούν μερικές φορές φυλαχτά σε σχήμα φιδιού. Πιστεύουν ότι αν το σκοτώσουν, θα πέσει μεγάλο κακό στο σπίτι. Θεωρούν ότι το φίδι είναι η φυσική ενσάρκωση των πνευμάτων των προγόνων, οι οποίοι όμως παρουσιάζονται και με ανθρώπινη μορφή ως επισκέπτες.
Η εστία στην Αρμενία είναι κατασκευασμένη με ένα ιδιαίτερο τρόπο. Μοιάζει πολύ με την εστία των Ελλήνων του Πόντου. Βρίσκεται στο κέντρο του δωματίου και είναι στρογγυλή ανοιγμένη μέσα στο  έδαφος ή το πάτωμα σε βάθος 3-5 πόδια  και επιστρωμένη εσωτερικά ως τα χείλη με πηλό σε σχήμα κυλίνδρου. Σε μικρή απόσταση από το τονίρ υπάρχει συνήθως μια άλλη μικρή στρογγυλή και ρηχή  τρύπα, για να κάθεται οκλαδόν η γυναίκα που ψήνει το ψωμί. Η εστία χρησιμεύει κυρίως για το ψήσιμο του ψωμιού, που είναι πλατιές πίτες λαβάς αλλά και φαγητών π.χ. χοροβάτς - κρέας ψητό. Γι’ αυτό επιπλέον θεωρείται ιδιαίτερα ιερή. Το ψήσιμο δηλαδή είναι μια ιερή τελετουργία. Το ψωμί ψήνεται στα πήλινα τοιχώματα με επικόλλησή του την κατάλληλη στιγ­μή ό­σο αυ­τά εί­ναι αρ­κε­τά ζε­στά.
Έ­να α­πό τα του­ρι­στι­κά α­ξιο­θέ­α­τα στην Αρ­με­νί­α εί­ναι να πά­ρει κα­νείς φω­τογρα­φί­α μιας πραγ­μα­τι­κής α­γρό­τισ­σας α­πό το χω­ριό να ψή­νει λα­βάς στο το­νίρ.
Για καύ­σι­μη ύ­λη χρη­σι­μο­ποιούν ξε­ρα­μέ­νη σβου­νιά α­γε­λά­δας, κλη­μα­τό­βερ­γες, ξύ­λα ή ξε­ρά κλα­διά, κου­κου­νά­ρια κ.ά.
Σή­με­ρα με­γά­λα το­νίρ με υ­πε­ρυ­ψω­μέ­να πή­λι­να χεί­λη χρη­σι­μοποιούν και στους ε­παγ­γελ­μα­τι­κούς φούρ­νους ό­που ψή­νουν ψω­μί, α­κό­μα και σε με­γά­λα σου­περ­μάρ­κετ. Ε­σω­τε­ρι­κά έ­χουν κυ­κλι­κά με­γά­λο βά­θος που μοιά­ζει με πη­γά­δι και χα­μη­λά καί­ει η φω­τιά.

Σε­βα­σμός προς τους προ­γό­νους

Στην ε­στί­α γί­νο­νται οι τε­λε­τές του γά­ μου και των βα­φτί­σε­ων. Η νύ­φη, ό­ταν πρω­το­έρ­χε­ται στο σπί­τι του γα­μπρού, πε­ρι­φέ­ρε­ται γύρω α­πό την ε­στί­α τρεις φο­ρές και προ­σκυ­νά­ει μα­ζί με το γα­μπρό τα πή­λι­να χεί­λη της. Ε­πι­πλέ­ον ρί­χνει λι­βά­νι που φέρ­νει α­πό το σπί­τι του πα­τέ­ρα της, δείχνο­ντας έ­τσι το σε­βα­σμό προς την ε­στί­α και τους νε­κρούς προ­γό­νους του συζύ­γου της. Κα­τά­λοι­πο άλ­λω­στε της λα­τρεί­ας της ε­στί­ας και των προ­γό­νων θεω­ρεί­ται και ο κα­θαρ­μός της οι­κί­ας με κε­ριά και λι­βά­νι­σμα που γί­νε­ται α­πό ό­λους τους Αρ­με­νί­ους το Σάβ­βατο.
Η δη­μιουρ­γί­α του σπιτιού μιας νέ­ας οι­κο­γένειας και η διαί­ρε­ση της με­γά­λης οι­κο­γέ­νειας συμ­βο­λι­ζό­ταν με τη φω­τιά που έ­παιρ­νε ο νέ­ος οι­κο­γε­νειάρ­χης α­πό την προ­γο­νι­κή ε­στί­α και τη με­τέ­φε­ρε στην και­νούρ­για κα­τοι­κί­α. Έτσι, θε­ω­ρεί­το ό­τι συ­νε­χι­ζό­ταν συμ­βο­λι­κά η πα­ρά­δο­ση της οι­κο­γέ­νειας.
Με­ρι­κές φο­ρές έ­να με­γά­λο σπί­τι έ­χει δύ­ο το­νίρ, έ­να μι­κρό για το μα­γεί­ρε­μα και έ­να με­γα­λύ­τε­ρο για το ψή­σι­μο του ψω­μιού. Σε πιο ε­ξε­λιγ­μέ­να σπί­τια υ­πάρχει και τζά­κι «οτζάχ». Η λέ­ξη εί­ναι τουρ­κι­κή και ση­μαί­νει την ε­ντοι­χι­σμέ­νη ε­στί­α που χρη­σι­μο­ποιείται κυ­ρί­ως για ζε­στα­σιά. Σε πολλά αρ­μενι­κά σπί­τια μπο­ρεί να υ­πάρ­χει συν­δυα­σμός το­νίρ και ο­τζάχ.
Στη σύγ­χρο­νη Αρ­με­νί­α τα τζά­κια έ­χουν πε­ριο­ρι­σθεί ή έ­χουν ε­ξα­φα­νι­σθεί, για­τί σε ό­λα τα σπί­τια α­κό­μα και τα α­γρο­τι­κά χρη­σιμο­ποιούν φυ­σι­κό α­έ­ριο. Έ­τσι πολ­λά σχε­τι­κά έ­θι­μα έ­χουν τρο­πο­ποι­η­θεί ή χαθεί. Δια­τη­ρού­νται ό­μως σε χρή­ση τα το­νίρ και σε με­ρι­κές πε­ρι­πτώ­σεις ορ­γανω­μέ­να σε σύ­στη­μα με α­ε­ρα­γω­γούς σε ι­διαί­τε­ρο δω­μά­τιο ή χώ­ρο, ό­πως εί­χα την ευ­και­ρί­α να πα­ρα­τη­ρή­σω στο χω­ριό Καρ­μπί του Α­στα­ράκ.
To σύγ­χρο­νο το­νίρ βρί­σκε­ται συ­νή­θως στο «τον­ρα­τούν» φούρ­νο, έ­να υ­πό­στε­γο που προ­ο­ρί­ζε­ται για το ψή­σι­μο του ψω­μιού. Πολ­λές α­γρο­τι­κές οι­κο­γέ­νειες στη σύγ­χρο­νη Αρ­με­νί­α χρη­σι­μο­ποιούν «α­τάρ», ό­πως λέ­γο­νται τα τού­βλα α­πό σβου­νιά α­γε­λά­δας, για καύ­σι­μο στο το­νίρ. Τα βλέ­πει κα­νείς στοι­βαγ­μέ­να δί­πλα στο σπί­τι.
Έ­να και­νούρ­γιο το­νίρ ή­ταν υ­πό­θε­ση υ­πε­ρη­φά­νειας και χα­ράς, ό­πως έ­νας θά­λαμος μι­κρο­κυ­μά­των εί­ναι για τον ι­διο­κτή­τη μιας σύγ­χρο­νης κου­ζί­νας. Αλ­λά ένας πι­στός χω­ρι­κός πο­τέ δεν θα χρη­σι­μο­ποι­ή­σει το και­νού­ριο το­νίρ, πριν κα­λέ­σει έ­να πα­πά να κά­νει α­για­σμό.

Οι δει­σι­δαι­μο­νί­ες

Σύμ­φω­να με τις αρ­μενι­κές δει­σι­δαιμο­νί­ες, ό­πως α­νέ­φε­ρα,  ό­λα τα κα­κά πνεύ­μα­τα κα­τοι­κούν στο έ­δα­φος, έ­τσι το το­νίρ πρέ­πει να προ­στα­τευ­θεί α­πό τον υ­πο­χθό­νιο κό­σμο.
Κα­κός οιω­νός ή­ταν αν έ­πε­φτε μέ­σα στο το­νίρ λί­γο κουρ­κού­τι για τη­γά­νι­σμα. Κά­ποιο κα­κό νέ­ο θα έ­φθα­νε. Κα­λός οιω­νός ή­ταν αν δύο κομ­μά­τια ψω­μί κολ­λού­σαν μα­ζί κα­τά το ψή­σι­μο. Ή­ταν έ­θι­μο να ξε­κολ­λούν τα κολ­λη­μέ­να ψω­μιά πά­νω α­πό το κε­φά­λι ε­νός μέ­λους της οι­κο­γέ­νειας, που έ­τσι θα γι­νό­ταν πλού­σιο. Ε­πί­σης ή­ταν κα­κό ση­μά­δι, ό­ταν τα παι­διά παί­ζο­ντας, έ­βαζαν το λα­βάς πά­νω α­πό το κε­φά­λι.
Το πα­ρα­δο­σια­κό κε­ντρι­κό ση­μεί­ο του σπι­τιού το το­νίρ δεν ή­ταν μό­νο για να μα­γει­ρεύ­ουν και να ζε­σταί­νε­ται το σπί­τι. Τα μέ­λη της οι­κο­γέ­νειας μπο­ρούσαν να το­πο­θε­τή­σουν έ­να χα­μη­λό τρα­πέ­ζι, που ο­νο­μά­ζε­ται  «κουρ­σί» στα α­ραβι­κά, πά­νω α­πό το βυ­θι­σμέ­νο το­νίρ. Θα έ­τρω­γαν γύ­ρω α­πό το το­νίρ ή θα χα­λά­ρωναν στη ζε­στα­σιά του. Τους κρύ­ους χει­μώ­νες. ό­λη η οι­κο­γέ­νεια κοι­μό­ταν κο­ντά στο το­νίρ, με τα πό­δια τυ­λιγ­μέ­να κά­τω α­πό μια κου­βέρ­τα πά­νω α­πό το «κουρ­σί».
Οι Αρ­μέ­νιοι α­κό­μα και πριν δε­χθούν την περ­σι­κή ε­πί­δρα­ση του Ζω­ρο­α­στρι­σμού λά­τρευαν και σέ­βο­νταν τη φω­τιά. Χρη­σι­μο­ποιούν για τη φω­τιά, την ο­ποί­α θε­ω­ρούν θη­λυ­κή, λ.χ. λέ­νε «η α­δελ­φή φω­τιά» και «ο α­δελ­φός νε­ρό», δύ­ο λέ­ξεις, τη λέ­ξη  χουρ που εί­ναι α­ντί­στοι­χη της ελ­λη­νι­κής πυρ, και τη λέ­ξη γκρακ την ο­ποί­α ο­ρι­σμέ­νοι με­λε­τη­τές  συν­δέ­ουν με την  αρ­μενι­κή λέ­ξη τζρα­γκ κε­ρί.
Η φω­τιά συν­δέ­ε­ται με ο­ρι­σμέ­νες προ­χρι­στια­νι­κές θε­ό­τη­τες, ό­πως ο θε­ός Βαχάκν που ε­τυ­μο­λο­γι­κά ση­μαί­νει «αυ­τός που φέρ­νει τη φω­τιά» (στο ό­νο­μα υ­πάρ­χει η ιν­δο­ϊ­ρα­νι­κή λέ­ξη agni (φω­τιά) και ο θε­ός Μί­θρας, Μί­χρ στα αρ­με­νι­κά. Για τον Βα­χάκν υ­πάρ­χει τρα­γού­δι που α­να­φέ­ρε­ται στη γέν­νη­σή του, που τρα­γου­δού­σαν και με­τά τον εκ­χρι­στια­νι­σμό των Αρ­με­νί­ων οι βάρ­δοι α­σου­γνέρ στην Αρ­με­νί­α με συ­νοδεί­α λύ­ρας (κναρ). Σε ε­πι­σκο­πι­κό α­νά­κτο­ρο του 7ου μ.Χ. αιώ­να που βρέ­θη­κε στο χω­ριό Α­βάν κο­ντά στην πρω­τεύ­ου­σα Ε­ρε­βάν και ή­ταν συ­νε­χό­με­νο με το να­ό υ­πήρχε ε­στί­α ή τζά­κι πέ­τρι­νο με εγ­χά­ρα­κτο ή ο­λό­γλυ­φο λιο­ντά­ρι που συμ­βο­λί­ζει τη φω­τιά και τον ή­λιο ε­πο­μέ­νως τον Μί­θρα (Μι­χρ), ε­νώ στην Α­γί­α Έ­δρα του Ετσμια­τζίν κά­τω α­πό την Α­γί­α Τρά­πε­ζα υ­πήρ­χε βω­μός του πυ­ρός (α­τρου­σάν), κα­θώς και στη βα­σι­λι­κή του Κα­σάχ .
Η φω­τιά εί­ναι ιε­ρή και δεν πρέ­πει  να μο­λυν­θεί. Δεν πρέ­πει κα­νείς να φτύ­νει σ’ αυ­τή ή να ρί­χνει μέ­σα α­κά­θαρ­τα πράγ­μα­τα ή α­ντι­κεί­με­να, ό­πως μαλ­λιά και νύ­χια. Μπο­ρεί ε­πί­σης να μο­λυν­θεί με την α­να­πνο­ή. Ι­διαί­τε­ρα με το θά­να­το που συμ­βαί­νει μέ­σα στο σπί­τι θε­ω­ρεί­ται ό­τι αυ­τή μο­λύ­νε­ται και πρέ­πει να σβη­στεί και να α­να­φτεί και­νούρ­για κα­θα­ρή συ­νή­θως με έ­να πυ­ρι­τό­λι­θο.
Ορ­κί­ζο­νται στη φω­τιά της ε­στί­ας, ό­πως και στον ή­λιο. Η φω­τιά θε­ω­ρεί­ται και σή­με­ρα ως το πιο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό μέ­σο για να διώ­χνουν τα κα­κά πνεύ­μα­τα.
Α­σφα­λώς υ­πήρ­χε την προ­χρι­στια­νι­κή πε­ρί­ο­δο μια μορ­φή πυ­ρο­λα­τρί­ας στους Αρ­με­νί­ους, ώ­στε ο­ρι­σμέ­νοι συγ­γρα­φείς τους α­πο­κα­λού­σαν «στα­χτο­λά­τρες», ό­πως α­πο­κα­λού­σαν και τους Πέρ­σες. Ό­μως η πυ­ρο­λα­τρί­α των Αρ­με­νίων ή­ταν πε­ρισ­σό­τε­ρο συμ­βο­λι­κή πα­ρά υ­λι­κή.

Τα παι­διά του η­λί­ου

Οι Αρ­μέ­νιοι λά­τρευαν μό­νο τον ή­λιο
(α­ρέβ) ως υ­λι­κή υ­πό­στα­ση του ου­ρα­νί­ου πυ­ρός. Υ­πήρ­χε μά­λι­στα μια αί­ρε­ση η­λιο­λα­τρών, που εί­χε δια­τη­ρη­θεί μέ­χρι τε­λευ­ταί­α και α­πο­κα­λού­νταν «τα παι­διά του η­λί­ου (α­ρε­βορ­ντίκ). Η λέ­ξη  «ή­λιος» (α­ρέβ) ση­μαί­νει με­τα­φο­ρι­κά και «ζω­ή».
Σε ό­λους τους Ιν­δο­ευ­ρω­παί­ους  το «πυρ», ά­σχε­τα α­πό την προ­έ­λευ­σή του (ου­ράνιο, χθό­νιο, υ­πο­χθό­νιο), θε­ω­ρεί­ται ό­τι παίρ­νει διά­φο­ρες μορ­φές αλ­λά έ­χει μια και ε­νιαί­α υ­πό­στα­ση: ή­λιος, α­στρα­πή, φω­τιά της  γης κλπ. Ε­δώ θα ή­θε­λα να επι­ση­μά­νω κά­τι το ο­ποί­ο συ­χνά πα­ρα­βλέ­πε­ται α­πό ό­σους α­σχο­λού­νται με τη μελέ­τη του αρ­μενι­κού πο­λι­τι­σμού, ό­τι η Αρ­με­νί­α ή­ταν μια κα­τεξο­χήν η­φαι­στειο­γε­νής πε­ριο­χή και ε­πο­μέ­νως η πυ­ρο­λα­τρί­α του υ­πο­χθό­νιου πυ­ρός εί­ναι κά­τι που πρέ­πει να θε­ω­ρη­θεί αυ­το­νό­η­το. Α­κό­μα και το ό­τι το τονίρ α­νοί­γε­ται σε ο­ρι­σμέ­νο βά­θος μέ­σα στο σπί­τι πρέ­πει να εί­ναι σχε­τι­κό. Υπάρ­χει πα­ρά­δο­ση ό­τι το φως που με­ρι­κές φο­ρές φαί­νε­ται στην  υ­ψη­λή κο­ρυ­φή του  η­φαι­στειο­γε­νούς ό­ρους Α­ρακάτζ της Αρμε­νί­ας εί­ναι το κα­ντή­λι του Α­γί­ου Γρη­γο­ρί­ου του Φω­τι­στή (Σουρ­π Κρι­κόρ Λου­σα­βο­ρίτ­ς).
Στους Αρ­με­νί­ους, ε­κτός α­πό την οι­κια­κή ε­στί­α (το­νίρ), υ­πάρ­χει συ­χνά και κοι­νο­τι­κή ε­στί­α του χω­ριού, η ο­ποί­α α­νή­κε στον αρ­χη­γό ή τον πρώ­το οι­κι­στή του χω­ριού. Αν δεν υ­πήρ­χε να­ός στο χω­ριό, ε­κεί γί­νο­νταν και οι τε­λε­τουρ­γί­ες του γά­μου και της βά­φτι­σης. Α­κό­μα και στα μο­να­στή­ρια και ειδι­κό­τε­ρα στην αί­θου­σα ε­στί­α­σης υ­πάρ­χει με­ρι­κές φο­ρές έ­να τε­ρά­στιο το­νίρ, ως σύμ­βο­λο της ε­νό­τη­τας των μο­να­χών του κοι­νο­βί­ου. Σή­με­ρα κοι­νά στοι­χεί­α έ­χει και η τε­ρά­στια ε­στί­α πα­ρό­μοια με α­τρου­σάν ό­που καί­ει το «α­κοί­μητο πυρ» στο μνη­μεί­ο της Γε­νο­κτο­νί­ας του Ε­ρε­βάν.

Ντιαρ­νε­ντα­ρά­τζ

Η ε­στί­α συν­δέ­ε­ται και με τις ε­τή­σιες τε­λε­τουρ­γι­κές πυ­ρές  που α­νά­βουν οι Αρ­μέ­νιοι ο­ρι­σμέ­νες στιγ­μές του χρό­νου και ι­διαί­τε­ρα τη 13η Φε­βρουα­ρί­ου που συ­μπί­πτει με το σα­ρά­ντι­σμα της Πα­να­γί­ας με­τά τη γέν­νη­ση του Χρι­στού (6η Ια­νουα­ρί­ου με το πα­λιό η­με­ρο­λό­γιο). Πρό­κει­ται για τη γιορ­τή Ντια­ρε­ντάς (συ­ντο­μευ­μέ­νη μορ­φή του Ντιαρ­νε­ντα­ρά­τζ που με­τα­φρά­ζε­ται «Υ­πα­πα­ντή του Κυ­ρί­ου»). Οι πυ­ρές α­νά­βο­νται στις αυ­λές των να­ών α­πό τους ιερείς, τους ε­πι­σκό­πους ή τα νε­ό­νυμ­φα ζευ­γά­ρια, που πα­ντρεύ­τη­καν μέ­σα στον πε­ρα­σμέ­νο χρό­νο, με φω­τιά  που παίρ­νουν με λα­μπά­δες α­πό τη φω­τιά του κα­ντηλιού που δια­τη­ρεί­ται στην Α­γί­α Τρά­πε­ζα  του να­ού. Αυ­τό γί­νε­ται, α­φού προ­ηγη­θεί μια σύ­ντο­μη θρη­σκευ­τι­κή τε­λε­τή. Το έ­θι­μο της πυ­ράς με αυ­τό τον τρό­πο στη γιορ­τή Ντια­ρε­ντάς  δια­τη­ρεί­ται α­κό­μα στην Αρ­με­νί­α.
Πα­ρό­μοιες πυ­ρές α­νά­βουν και στους δρό­μους και σταυ­ρο­δρό­μια στις αυ­λές ή στις τα­ρά­τσες δώ­μα­τα, πριν με­τα­τρα­πούν σε σύγ­χρο­νες ρι­χτές στέ­γες των σπι­τιών, ό­που εί­χε γί­νει γά­μος μέ­σα στο χρό­νο. Οι νέ­οι χο­ρεύ­ουν γύ­ρω ή πη­δούν πά­νω α­πό τις πυ­ρές. Ι­διαί­τε­ρα οι νε­ό­νυμ­φες αλ­λά και οι ά­τε­κνες συμ­με­τέ­χουν σ’ αυ­τές τις τε­λε­τουρ­γί­ες, ώ­στε να συλ­λά­βουν και να τε­κνο­ποι­ή­σουν. Αν υ­πάρ­χουν νε­ο­γέν­νη­τα βρέ­φη κά­τω του έ­τους τα πε­ρι­φέρουν γύ­ρω α­πό την πυ­ρά, τρα­γου­δώ­ντας και χο­ρεύ­ο­ντας, ό­χι σπά­νια και με μουσι­κή.

Η «νέα» Φωτιά

Α­πό τις πυ­ρές α­νά­βουν λα­μπά­δες και φέρ­νουν τη φω­τιά στα σπί­τια τους, ό­που α­νάβουν ή α­να­νε­ώνουν με αυ­τές τη φω­τιά της ε­στί­ας του σπι­τιού. Άλ­λω­στε και ε­δώ το Πά­σχα οι πι­στοί φέρ­νουν το ιε­ρό φως της Α­νά­στα­σης α­πό την εκ­κλη­σί­α στο σπί­τι και α­νά­βουν  ή α­να­νε­ώ­νουν τη φω­τιά της ε­στί­ας.
Οι ε­τή­σιες τε­λε­τουρ­γι­κές πυ­ρές έ­χουν ιε­ρό αλ­λά και γονι­μικό χα­ρα­κτή­ρα. Γι’ αυ­τό οι πι­στοί παίρ­νουν τη στά­χτη και τη ρί­χνουν στα χω­ρά­φια, ώ­στε να εξα­σφα­λί­σουν πλού­σια συ­γκο­μι­δή. Δί­νουν ε­πί­σης στα ζώ­α να πιούν νε­ρό με στά­χτη α­πό την πυ­ρά, για να εί­ναι γε­ρά και πα­ρα­γω­γι­κά. Η στά­χτη α­πό την πυ­ρά έ­χει και ια­μα­τι­κές ι­διό­τη­τες. Γί­νε­ται με αυ­τή α­να­μειγμέ­νη με νε­ρό λά­σπη που χρη­σι­μο­ποιεί­ται για φάρ­μα­κο σε ζώ­α και αν­θρώ­πους.
Οι πυ­ρές του Φε­βρουα­ρί­ου πά­λι, συν­δε­ό­με­νες βέ­βαια με τη θρη­σκευ­τι­κή πίστη για τον κα­θαρ­μό σα­ρά­ντι­σμα της Πα­να­γί­ας, συ­μπί­πτουν με το μή­να Με­χα­κάν του αρ­με­νι­κού η­με­ρο­λο­γί­ου  που εί­ναι α­φιε­ρω­μέ­νος, ό­πως δεί­χνει και η ονο­μα­σί­α του, στον πα­γα­νι­στι­κό θε­ό Μί­χρ (Μί­θρα). Από τις πυ­ρές που ά­να­βαν την η­μέρα της γιορ­τής του Μί­θρα ά­να­βαν έ­να κα­ντή­λι που δια­τη­ρού­σαν ό­λο το χρό­νο αναμ­μέ­νο στο να­ό του.
Ό­λη η πί­στη γύ­ρω α­πό τη φω­τιά οι­κια­κή, κοι­νο­τι­κή, θρη­σκευ­τι­κή α­πο­τε­λεί ένα σύ­στη­μα, ό­που πα­γα­νι­στι­κές και χρι­στια­νι­κές θρη­σκευ­τι­κές α­ντι­λή­ψεις ή πρα­κτι­κές και τε­λε­τουρ­γί­ες δο­μού­νται και βρί­σκο­νται σε α­πό­λυ­τη αρ­μονί­α.

Πηγή: armenika.gr

Հ.Բ.Ը.Մ.ի Երիտասարդ Արհեստավարժներու համագործակցութեամբ:

Ուրբաթ 19 Դեկտեմբեր 2014ին, երեկոյեան ժամը 9ին, Նէա Զմիռնիի «Լէոնտիօ» վարժարանի ամփիթատրոնին մէջ, տեղի կ'ունենայ Հայաստանի երգի պետական թատրոնի «Կոմիտաս. եկել եմ» երաժշտական, ՀՀ ժողովրդական արտիստ Արթուր Գրիգորեանի բեմականացումով:

Կոմիտաս վարդապետի 21 ստեղծագործութիւններու համանուագով,
5 երգիչներու երգեցողութեամբ եւ բեմական ներկայացմամբ
հանդիսատեսին կը փոխանցուի հայկական երաժշտական գոհարներու գերազանց հմայքը:

Դերակատարներ՝ Արթուր Գրիգորեան, Ռուսլան Էլեազեան, Անուշ Բադալեան, Գրիգոր Կյոկչեան, Միլենա Մելիքեան, Նարէ Գրիգորեան:

Την Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014, στις 21:00, στο αμφιθέατρο του Λεοντείου Λυκείου Νέας Σμύρνης θα παρουσιαστούν 21 συνθέσεις του Κομιντάς από το Κρατικό Θέατρο Τραγουδιού της Αρμενίας υπό τις οδηγίες του Αρτούρ Γκριγκοριάν.

Συμμετέχουν οι Αρτούρ Γκριγκοριάν, Ρουσλάν Ελεζιάν, Ανούς Μπανταλίαν, Κρικόρ Γκιογκτζιάν, Μιλένα Μελικιάν, Ναρέ Γκριγκοριάν.

Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Υπουργείου Διασποράς της Δημοκρατίας της Αρμενίας σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Δημοκρατίας της Αρμενίας στην Ελλάδα, του Αρμενικού πολιτιστικού σωματείου "Χαμαζκαΐν" και τους Νέους Επαγγελματίες της AGBU Ελλάδος.

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Ερεβάν μιλάει για τα προβλήματα της Αρμενίας, για τον νέο ρόλο του Ιράν και για στάση της Άγκυρας απέναντι στις μειονότητες.

Γράφει ο Νικόλαος Λυγερός

Papik και Tatik.

Δύο άντρες; Όχι, ένα ζευγάρι.

Δύο νέοι; Όχι, δύο γέροι.

Δύο σώματα; Όχι, ένα μέτωπο.

Ποιο είναι το νόημα όλων αυτών; Η εις άτοπον επαγωγή.

Ποια είναι η ιδέα όλων αυτών; Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Με αυτές τις ερωτήσεις, θελήσαμε να πλαισιώσουμε τα σύμβολα του Αρτσάχ για να δείξουμε ότι το γνωστό είναι παραγνωρισμένο, και ότι το άγνωστο έχει ανάγκη να γίνει γνωστό.

Το Αρτσάχ αντιστάθηκε. Μα ποιος το ξέρει;

Το Αρτσάχ είναι ελεύθερο. Μα ποιος το καταλαβαίνει;

Για να γνωρίσουμε τη σημασία του πράγματος, πρέπει να δώσουμε την πρέπουσα προσοχή στα πράγματα. Εάν δεν αντιληφθούμε τις λεπτομέρειες του θανάτου, είναι ανούσιο να αποδώσουμε σημασία στη ζωή που δεν είναι παρά μία λεπτομέρεια.

Για το Αρτσάχ, οι λεπτομέρειες αρχίζουν στην Αρμενία. Οι κάτοικοι σάς λένε ότι είναι απομακρυσμένο και διαφορετικό. Και είναι ανούσιο να διώξετε αυτές τις ιδέες από το μυαλό σας, όταν βρίσκεστε στο όχημα που σας μεταφέρει για εφτά ώρες από τη γη της πέτρας στον ψηλό μαύρο κήπο. Η γεωγραφία αρχίζει το μάθημά της από τη γεωστρατηγική για όσους θέλουν να το ακούσουν. Διότι χωρίς αυτή τη γεωγραφία, είναι αδύνατον να καταλάβετε την ανθρωπότητα. Και χωρίς τα βουνά μας, είναι δύσκολο να μας καταλάβετε.

Στο δρόμο που οδηγεί στο Στεπανακέρτ, είναι εύκολο να νιώσουμε τη διαπερατότητα του παράδοξου. Η δυσκολία της πρόσβασης μετατρέπεται σιγά-σιγά σε πρόσβαση στη δυσκολία. Η δυσκολία εμφανίζεται ξεκάθαρα με την ανακάλυψη των πορτοκαλόχρωμων κεφαλιών που είναι φυτεμένα μέσα στην κόκκινη γη, κάτω από το γαλάζιο ουρανό. Είναι εδώ, ακίνητα μέσα στο χώρο, λες και διασχίζουν καλύτερα το χρόνο. Δεν κοιτάζουν, βλέπουν. Δεν δείχνουν, αποδεικνύουν. Η ύπαρξή τους είναι όλη η ουσία· και η ουσία τους, η πεμπτουσία της αρμενοσύνης. Δεν λένε τίποτα για το παρελθόν, γιατί απευθύνονται στο μέλλον. Δεν μιλούν στους Αρμένιους, γιατί προειδοποιούν τον εχθρό. Η ζωή τους ολόκληρη δεν είναι παρά ένας στόχος, και ο στόχος τους είναι να ζήσουν, ό,τι κι αν συμβεί.Όμως, δεν είναι σ’ αυτό το μέρος που κατανοούμε πραγματικά τη συμβολική. Η γέννηση δεν αρκεί, χρειάζεται η γνώση κι αυτή βρίσκεται αλλού. Η εξήγηση του αινίγματος του Αρτσάχ βρίσκεται μέσα στην πόλη του Στεπανακέρτ. Για να το λύσουμε, πρέπει να φθάσουμε στην ξύλινη πόρτα που είναι εξ ολοκλήρου σκαλισμένη από την παράδοση. Εδώ, μέσα στο Μουσείο Ιστορίας του Αρτσάχ, μπορούμε να δούμε τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας με παραδοσιακές ενδυμασίες. Μα δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να δούμε μόνο τη μουσειολογική όψη του αντικειμένου. Αλλιώς, κινδυνεύουμε να μην αντιληφθούμε τη σημασιολογία της σύνταξης.

Δεν είμαστε εμείς που κοιτάζουμε τους παππούδες, είναι αυτοί που μας κοιτάζουν. Μας δίδαξαν την αντίσταση και τη θυσία και περιμένουν χωρίς να ελπίζουν, το μάθημα της ελευθερίας. Έζησαν διότι ήταν καταδικασμένοι, και μας γέννησαν διότι έπρεπε να πεθάνουν. Όμως δεν μπόρεσαν να απαρνηθούν τον όρκο που έδωσαν στα βουνά μας. Γι’ αυτό ήταν αναγκασμένοι να τα κοιτάζουν, ακόμα και μετά.

Έτσι, ο καλλιτέχνης αποφάσισε να τους αποτίσει φόρο τιμής με το γλυπτό του. Τώρα, εναπόκειται σε μας να τους τιμήσουμε. Διότι αν δεν δράσουμε, θα επέλθει ο συμβιβασμός και μαζί του, ο αποκεφαλισμός της πέτρας. Η συμβολική του Αρτσάχ μάς δίνει την επιλογή της ερμηνείας. Κατά βούλησιν, βλέπουμε στους Papik και Tatik είτε δύο εγκαταλελειμμένα όντα, είτε τα συνιστώντα στοιχεία της αρμενοσύνης που αποφάσισαν να μην παραδώσουν τη γη μας, ως ελεύθεροι Hays.

Στα Χα­νιά της Κρή­της, σε μια α­νη­φο­ριά στην καρ­διά της πα­λιάς πό­λης, η τα­μπέλα του κα­τα­στή­μα­τος γρά­φει: ΜΑ­ΧΑΙ­ΡΟ­ΠΟΙΕΙΟΝ-ΤΡΟ­ΧΕΙΟΝ «Ο ΑΡ­ΜΕ­ΝΗΣ» ΜΙ­ΧΑ­ΗΛ Α­ΠΟ­ΣΤΟ­ΛΟΥ ΠΑ­ΧΤΙ­ΚΟΣ. Έ­νας και μο­να­δι­κός σε ό­λα τα Χα­νιά. Ή­ταν α­να­πά­ντε­χη και πο­λύ ευ­χά­ρι­στη η συ­νά­ντη­ση μα­ζί του, ι­διαί­τε­ρα ό­ταν ξε­τύ­λι­ξε το κου­βάρι της ι­στο­ρί­ας του.

Ο παπ­πούς μου έ­φτα­σε ε­δώ το 1912, α­πό το Ορ­τα­κιούγ (Ορ­τα­κιό­ι) της Κων­στα­ντι­νούπο­λης. Εί­χε φέ­ρει μα­ζί την τέ­χνη του, ή­ταν μα­χαι­ρο­ποιός. Έ­φε­ρε στα Χα­νιά τον σβαρ­νά ή αλ­λιώς τον «τσεκ­μέ», δη­λα­δή το σα­ρα­κά­κι ό­πως το λέ­με ε­δώ, που είναι το κλα­δο­μά­χαι­ρο με τα δο­ντά­κια. Ό­λοι οι α­γρό­τες θέ­λουν ως τα σή­με­ρα να α­γο­ρά­σουν το μα­χαί­ρι μας, διό­τι κό­βει με τη μί­α τα κλα­διά. Το μυ­στι­κό του εί­ναι τα δο­ντά­κια και η λα­βή, εί­ναι και πιο ε­λα­φρύ και πιο κο­φτε­ρό α­πό τα άλλα. Μ’ αυ­τό α­πο­τε­λειώ­νουν τα χω­ρά­φια πο­λύ πιο γρή­γο­ρα, γι’ αυ­τό και έ­γι­νε αμέ­σως πε­ρι­ζή­τη­το. Εί­ναι έ­να ερ­γα­λεί­ο, που ό­ταν το πρω­το­εί­δαν οι ντό­πιοι και το χρη­σι­μο­ποί­η­σαν, οι άλ­λοι τους ρω­τού­σαν: «πού το βρή­κες αυτό;» και η απά­ντη­ση ή­ταν: «έ­νας Αρ­μέ­νης ήρ­θε και το έ­φε­ρε». Το α­πο­τέ­λε­σμα ή­ταν να γνω­ρίζουν το μα­γα­ζί με το ό­νο­μα «Ο Αρ­μέ­νης». Μι­κρός νό­μι­ζα πως Αρ­μέ­νης εί­ναι ο πρό­σφυ­γας που κα­τέ­χει μια τέ­χνη και οι ντό­πιοι ντρε­πό­ντου­σαν να πού­νε πως πά­νε να πά­ρου­νε μα­χαί­ρι α­πό τον πρό­σφυ­γα, έ­λε­γαν πά­νε α­πό του Αρ­μέ­νη, αυ­τόν που κα­τέ­χει μια τέ­χνη. Αρ­γό­τε­ρα έ­μα­θα πια εί­ναι η κα­τα­γω­γή μας, ό­τι ο παππούς μι­λού­σε ά­πται­στα Αρ­με­νι­κά και ό­τι η ρί­ζα «πα­χτ» στο οι­κο­γε­νεια­κό μας ε­πί­θε­το εί­ναι αρ­μενι­κή λέ­ξη που ση­μαί­νει τύ­χη. Ψά­χνο­ντας για την ι­στο­ρί­α του παπ­πού μου, έ­μα­θα πως α­δελ­φός του ή­ταν ο φημι­σμέ­νος μου­σι­κο­-φι­λό­λο­γος της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης Γε­ώρ­γιος Πα­χτί­κος α­πό το Ορ­τα­κιούγ, ο οποί­ος κα­τεί­χε και μου­σι­κή σχο­λή.

Α­πό μι­κρός μου ά­ρε­σε να πη­γαί­νω στο μα­γα­ζί κο­ντά στον παπ­πού μου, ό­ντας περί­ερ­γος για την τέ­χνη αυ­τή. Πού με έ­χα­νες, πού μ’ έ­βρι­σκες, ε­δώ γυ­ρό­φε­ρα, με τρά­βα­γε και μου ά­ρε­σε ο τρο­χός, τα ερ­γα­λεί­α, τα χα­ράγ­μα­τα πά­νω στο μέ­ταλ­λο. «Μην κά­θε­σαι ά­πρα­γος, ά­μα σ’ α­ρέ­σει, πά­ρε έ­να κομ­μά­τι και κά­τσε δού­λευ’ το!», μου εί­πε μια μέ­ρα ο παπ­πούς. Ως τα σή­με­ρα δεν έ­χω στα­μα­τή­σει ού­τε μέ­ρα και χαί­ρο­μαι κά­θε φο­ρά που α­πο­τε­λειώ­νω έ­να μα­χαί­ρι. Τε­λευ­ταί­α έρ­χο­νται ντί­λερ α­πό την Κί­να να πά­ρουν την πα­τέ­ντα και να το βγά­λουν σε μα­ζι­κή πα­ραγω­γή στο έ­να τρί­το της τι­μής τους. Τους α­πα­ντώ: «Έρ­χε­στε ε­δώ και μου μι­λά­τε για κι­νέ­ζι­κα μα­χαί­ρια, έ­ξω α­πό το μα­γα­ζί μου!».
Εί­ναι ευ­λο­γί­α να βγά­ζεις τον ε­πιού­σιο δη­μιουρ­γώ­ντας κά­τι μο­να­δι­κό και χρή­σι­μο. Αυ­τό δεν πω­λεί­ται!

Ο Αρ­μέ­νης. Ο Τυ­χε­ρός Μα­χαι­ρο­ποιός, ο ε­πί­μο­νος μά­στο­ρας και ο γνή­σιος άν­θρω­πος. Και εί­ναι πραγ­μα­τι­κά τυ­χε­ρό μας που τον γνω­ρί­σα­με α­πό κο­ντά. Κι αν ο δρό­μος σας περ­νά­ει α­πό τα Χα­νιά, τώ­ρα έ­χε­τε λό­γο και α­ξί­ζει μια ε­πί­σκε­ψη στα μα­χαι­ρά­δι­κα!

Κουήν Μινασιάν

Πηγή: armenika.gr

Η Αρμενία, την Πέμπτη, ενέκρινε τη συνθήκη προσχώρησης στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση.

Το Κοινοβούλιο της χώρας, σχεδόν ομόφωνα,  επικύρωσε το έγγραφο που υπεγράφη στο Μινσκ στις 10 Οκτωβρίου.

Το ερώτημα είχε υποβληθεί στην Εθνική Συνέλευση από τον πρόεδρο Σέρζ Σαργκσιάν, ο οποίος είχε υπογράψει τη Σύμβαση, μαζί με τους ηγέτες της Ρωσίας, της Λευκορωσία, του Καζακστάν – Βλαντίμιρ Πούτιν, Αλεξάντρ Λουκασένκο και Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ, όπως σημειώνει χαρακτηριστικά το ItarTass.

Με την έναρξη της συμμετοχής της Αρμενίας στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, αναμένονται μεγάλες ελπίδες για την οικονομική ανάπτυξη, την ανάπτυξη των σχέσεων με τα άλλα μέλη της κοινότητας, ιδίως με τη Ρωσία.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης, καθώς και η διάθεση στην κοινωνία, δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού υποστηρίζει την απόφαση της κυβέρνησης για ένταξη στην Ένωση, σύμφωνα με το ρωσικό δημοσίευμα.

Πηγή: infognomonpolitics.blogspot.gr, The Hellenic Information Team

Robert Fisk

Despite what some sub-editors might think, the genocide of 1.5m Armenian Christians in 1915 was not a holocaust

And Ross is right. And I think I know the background to this slippage in nomenclature. When I worked in the Middle East for The Times – long before Murdoch emasculated the paper – we found that whenever we referred to the Persian Gulf, Arab states would refuse to let the paper go on sale in Dubai or Cairo. But whenever we called it the Arabian Gulf, the paper was not allowed into Iran.

So we went for “The Gulf”. Maybe this was a bit cowardly – I wasn’t involved in the decision – but many other papers followed suit. The British press was not going to be censored in the Middle East if a little historical obfuscation could be built in to our copy. The Independent, still unborn at the time, referred quite innocently to The Gulf once it began publication – probably without the slightest idea of why it didn’t carry the Persian or Arabian appellation.

We’d always had a faintly similar problem with Northern Ireland. In the worst days of the war there, we on The Times often used “Ulster” as shorthand for the six-county province – only to find that Irish readers in the Republic took great exception to the name. Ulster, they rightly pointed out, historically contained nine counties, which included the three counties of Donegal, Cavan and Monaghan, which the Protestant seigneurs of the north declined to accept in Northern Ireland because (of course) these three counties had too many Catholics. Irish republicans – or just plain Irish citizens – preferred the “Six Counties” or, at a push, Northern Ireland. They were right. But since The Times still sold in the Republic, we went on using Ulster when we felt like it. Indeed, my first book on Irish history included the word Ulster in the title. And it meant six, not nine, counties.

I tended to take a harsher view of countries whose titles began with the words “the People’s Democratic Republic of” – mainly because they invariably belonged to their dictators rather than their people, and were neither popular nor democratic. Yemen – or the PDRY – for example. So we called it just Yemen – or Algeria, which also likes to call itself popular and democratic.

Then we had to acknowledge Father Time. My dad, a veteran of what he called “The Great War” of 1914-18, went on calling it that long after the second and even more titanic bloodbath had been fought around the world. The Brits officially decided to call the Great War the First World War – in, I think, 1948 – because they had to yield to history. My dad’s war had not proved to be the war to end all wars after all, and we had to acknowledge that. I still like the epic ring of The Great War – but by 1945, the Great bit simply didn’t work any more.

Other Great War events remain contentious, not least what I always refer to as the Armenian Holocaust (with a capital “H”), the genocide of 1.5m Armenian Christians at the hands of the Turkish Ottoman government in 1915. It was the first industrialised genocide of the last century – the second being the Jewish Holocaust – and the two mass acts of slaughter had clear historical connections. The Turks suffocated thousands of Armenians in caves – by blowing smoke from bonfires into the cavities where they had imprisoned them in the Syrian desert – and thus created the first primitive gas chambers.

Armenian men were sometimes taken to their execution in railway goods wagons. And junior members of the German Kaiser’s army who were training the Turkish army at the time witnessed the genocide; more importantly, some of the names of these Germans turned up less than a quarter of a century later as members of Hitler’s Wehrmacht in the Ukraine and Belarus, where they were helping to organise the mass killing of Jews. There’s no doubt where they learned how to do that.

Many years ago, therefore, I used the phrase “Armenian Holocaust” in The Independent. A sub-editor immediately changed the capital H to a lower-case h. My phone did not stop ringing. Armenians were outraged. Why did they not deserve a capital H, they demanded to know? Didn’t the Turks murder enough Armenians to qualify them for a capital H? I wrote a long memorandum to my then editor, Simon Kelner, explaining that it was racist to make a distinction between two genocides; we could not base our definition on the numerical difference between 1,500,000 and 6,000,000. Besides, Israelis (as opposed to the state of Israel, which doesn’t even regard the Armenian catastrophe as a genocide) refer to the Armenian massacres as the Armenian Shoah – using the Hebrew word for Holocaust. Kelner later published my memo as an article in The Independent – and it won the DC Watt journalism award.

But we newspaper folk have poor institutional memories. Earlier this month, I again referred to the Armenian Holocaust – and a sub-editor, unfamiliar with the expression, innocently downgraded the poor old Armenians again. He changed the capital H into h! My phone trilled once more. The same unanswerable arguments. Didn’t the Turks kill enough of us, my Armenian callers asked again? So of course we sheepishly upgraded the Armenians on the website version of my report and returned to them their capital H…

And of course, I haven’t even begun to address today the use of that generic, racist (in its use), pejorative and repulsive word “terrorist”. I only use it in inverted commas for direct quotations. But what can we do when the masters of the universe – America and that dreadful chap who’s just won a Save the Children award – long ago embarked on an everlasting “War on Terror”?

Give me the Persian Gulf any day.

Source: independent.co.uk